Wczesne wspomaganie rozwoju
W lutym 2016r. w naszym przedszkolu powstał Zespół Wczesnego Wspomagania Rozwoju.
W zespole pracują logopeda, nauczyciel wczesnego wspomagania rozwoju, oligofrenopedagog, surdopedagog, terapeuta Integracji Sensorycznej.
Zespół Wczesnego Wspomagania Rozwoju ma na celu:
pobudzanie ruchowego, poznawczego, emocjonalnego i społecznego rozwoju dziecka, od chwili wykrycia u niego niepełnosprawności do czasu podjęcia nauki w szkole.
Zajęcia WWR prowadzone są przez zespół specjalistów, w skład którego wchodzą:
mgr Magdalena Piekiełko-Ilczak – dyrektor, surdopedagog, oligofrenopedagog, nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej
mgr Urszula Michalak – koordynator WWR, pedagog specjalny/oligofrenopedagog, nauczyciel edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, terapeuta wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, terapeuta dzieci z autyzmem, zespołem Aspergera, terapeuta ręki, TUS, diagnosta KORP
mgr Maria Mydlarz – logopeda, terapeuta miofunkcjonalny, pedagog specjalny/oligofrenopedagog, nauczyciel zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeuta ręki, terapeuta TUS, diagnosta KORP
mgr Anna Dziedzic – logopeda, nauczyciel zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeuta dzieci z autyzmem
mgr Karina Gibas – nauczyciel zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeuta integracji sensorycznej, terapeuta wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, diagnosta KORP
mgr Urszula Łaciak – nauczyciel edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeuta wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, diagnosta KORP.
mgr Sylwia Wawak – logopeda, terapeuta miofunkcjonalny, nauczyciel zintegrowanej edukacji wczesnoszkolnej i przedszkolnej, terapeuta ręki, terapeuta TUS, diagnosta KORP
mgr Kinga Angielczyk – logopeda, przygotowanie pedagogiczne, diagnosta KOLD, w trakcie studiów neurologopedycznych
Wczesnym wspomaganiem powinny być objęte dzieci ze wszystkimi problemami rozwojowymi, a w szczególności:
a) z uszkodzonym wzrokiem;
b) z uszkodzonym słuchem;
c) z niepełnosprawnością ruchowa;
d) z niepełnosprawnością umysłową;
e) z autyzmem;
f) z zaburzeniami zachowania;
g) wychowujące się w niekorzystnych warunkach środowiskowych;
h) z wolniejszym i nieharmonijnym rozwojem.
Dla każdego dziecka opracowywany jest Indywidualny Program Wczesnego Wspomagania zawierający ćwiczenia usprawniające funkcje poznawcze: percepcję (wzrokową, słuchową), koordynację wzrokowo-ruchową, rozwój emocjonalny oraz umiejętności społeczne, motorykę małą i dużą.
Podczas zajęć zwraca się uwagę na kształtowanie poczucia tożsamości
i podmiotowości, a także poczucia sprawczości.
Metody pracy:
- Integracja Bilateralna®
Program Bilateralnej Integracji stworzony przez Sheila Dobie jest to indywidualny program ćwiczeń, który zachęca mózg do bardziej efektywnego i szybszego przetwarzania bodźców, ponieważ ruch jest podstawą wszystkich procesów uczenia się. Dzieci uczą się poznawać nie tylko prawidłowe wzorce ruchowe, ale również odnajdywać położenie swojego ciała w przestrzeni i poznawać schemat swojego ciała
Co nam daje bilateralna integracja:
- Świadomość swojego ciała / gdzie się zaczynam, a gdzie kończę/ i schemat ciała, orientację w przestrzeni
- Poprawia równowagę i kontrolę postawy
- Wpływa na współpracę między półkulami
- Poprawia współpracę części ciała w płaszczyznach góra/dół, lewo/prawo, przód / tył
- Poprawia się pamięć sekwencyjna i planowanie ruchu (motoryki dużej, małej i oralnej)
- Automatyzację ruchów
- Wielozadaniowość jest znacznie łatwiejsza
Terapia Ręki
Ponieważ nieprawidłowy rozwój motoryczny najczęściej wpływa negatywnie również na rozwój ręki, terapia w tym zakresie opiera się w głównej mierze na usprawnianiu małej motoryki, czyli precyzyjnych ruchów rąk, dłoni i palców. Ćwiczenia dobierane są przez terapeutę indywidualnie do potrzeb dziecka. Terapię zawsze poprzedza diagnoza, skoncentrowana na rozpoznaniu stopnia trudności u dziecka. Terapię ręki można prowadzić indywidualnie lub połączyć z terapią integracji sensorycznej.
Ćwiczenia na początku skupiają się na obręczy barkowej i kończynach górnych. Celem późniejszej terapii jest rozwijanie motoryki małej, czyli zdolności manualnych dziecka, oraz poprawa ruchów precyzyjnych. Terapia w podejściu całościowym obejmuje ruchomość łopatek i stawów kończyn górnych oraz normalizację napięcia mięśniowego. W zależności od występujących zaburzeń praca opiera się na wzmacnianiu siły mięśniowej kończyn górnych, stymulacji czucia powierzchniowego lub głębokiego, doskonaleniu zdolności chwytu, doskonaleniu kontroli wzrokowo-ruchowej oraz skoordynowaniu pracy oburącz. Najwyższym stopniem umiejętności motorycznych jakie ręka osiąga jest grafomotoryka- sprawność manualna ręki podczas czynności związanych z pisaniem, rysowaniem.
Terapia ręki to nie tylko ćwiczenia dłoni i palców, ale przede wszystkim ćwiczenia całego ciała.
Jakich efektów można się spodziewać?
Terapia ręki nastawiona jest na stopniowe usprawnianie funkcji ręki. W zależności od zgłaszanych trudności sukces może dotyczyć:
- sprawności samoobsługowych („czyste jedzenie”, samodzielne ubieranie się, sprawne korzystanie z toalety, przygotowywanie posiłków, szycie, etc.),
- sprawności społecznych (dostosowana siła chwytu podczas witania się, korzystanie z komunikatorów wymagających pracy rąk, skoordynowana gestykulacja, w przyszłości sprawne wykorzystanie rąk podczas pracy),
- sprawności zabawowych (rysowanie, układanie puzzli, budowanie konstrukcji, zabawy manipulacyjne),
- sprawności szkolnych (poprawa w zakresie jakości pisma, tempa pisania, wzrost estetyki prac plastycznych, technicznych, rysunków figur geometrycznych, efektywne posługiwanie się narzędziami szkolnymi: długopis, linijka, cyrkiel, etc.).
- Metoda Dobrego Startu M.Bogdanowicz;
Założeniem MDS jest jednoczesne rozwijanie funkcji językowych, funkcji spostrzeżeniowych i motorycznych oraz współdziałania między tymi funkcjami. Istotną rolę w Metodzie Dobrego Startu pełnią trzy elementy: wzrokowy (znak graficzny), słuchowy (piosenka) i motoryczny (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki). Ćwiczenia zawarte w metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno – ruchowy, kształtują lateralizację i orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni, oddziaływują na procesy emocjonalne i zachowania społeczne oraz twórczą aktywność.
- Metoda Ruchu Rozwijającego W.Sherborne
Nazwa metody „Ruch Rozwijający” wyraża główną ideę, tj. posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi, tj. z tzw. baraszkowania.
Podstawowe założenia tej metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
- Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego.
- Świadomości przestrzeni i działania w niej.
- Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Korzyści płynące ze stosowania metody:
- Daje pozytywne odczucie w kontakcie z innym człowiekiem.
- Wyzwala swobodę zachowań i naturalność.
- Daje okazję do rozładowania energii.
- Jest próbą pokonania własnych zahamowań wynikających z uprzednich doświadczeń.
- Daje radość.
- Wyzwala zaangażowanie.
- Daje możliwość zaspokojenia własnych potrzeb.
- Daje pewność siebie.
- Daje możliwość poczucia się w innej roli niż na co dzień.
- Zbliża do siebie uczestników zajęć.
- Daje radość z działania w grupie.
- Przyjemność dawania innym radości.
- Daje okazję do wspomnień, przypomnienia sobie zdarzeń z dzieciństwa.
- Daje okazję do bliskiego kontaktu fizycznego bez uruchamiania sfery seksualnej.
- Daje poczucie partnerstwa.
- Możliwość odczuwania przyjemnych doznań płynących z własnego ciała.
- Nie jest ograniczona wiekiem uczestników.
- metoda P.Dennisona;
To uniwersalna metoda pozwalająca lepiej:
pokonywać stresy i napięcia wynikające z trudności życia codziennego,
komunikować się z innymi ludźmi, uczyć się i zdawać egzaminy,
przezwyciężać trudności związane z dysleksją, dysgrafią i dysortografią,
zrozumieć procesy neurofizjologiczne i ich rolę w procesie uczenia się.
- Logorytmika
Najprościej mówiąc, logorytmika to metoda wspomagająca zajęcia logopedyczne, polegająca na połączeniu właśnie terapii logopedycznej z rytmiką. Dzięki temu połączeniu oddziałuje na sferę słuchową, ruchową i słuchowo-ruchową pacjenta. W logorytmice stosuje się elementy gimnastyczne przy muzyce. Na bazie takich ćwiczeń muzyczno-ruchowych wykonuje się ćwiczenia słowno-ruchowe, w których wiodący jest rytm.
Głównym celem zajęć logorytmicznych jest korygowanie wad mowy i zaburzeń słuchu, a przy tym uwrażliwienie na cechy wspólne muzyki i mowy takie, jak: rytm, melodia, tempo, dynamika i barwa dźwięku.
Jakie korzyści płyną z zajęć logorytmicznych? Jest ich sporo, m.in.:
– rozwijanie umiejętności sprawnego wykonywania makro- i mikroruchów,
– lepsze orientowanie się w schemacie własnego ciała i w przestrzeni,
– poprawa koncentracji uwagi,
– stymulowanie myślenia i mowy.
- metoda symultaniczno-sekwencyjna J.Cieszyńskiej;
Symultaniczno-Sekwencyjna Nauka Czytania prof. Jagody Cieszyńskiej oparta jest na najnowszych badaniach neuropsychologicznych i długoletnich doświadczeniach terapeutycznych i logopedycznych autorki. Metoda polega na nauce globalnego czytania sylab – głoski wprowadzane są tu w sylabach, a nie w izolacji. Zawsze nadawane jest im znaczenie, które ułatwia dziecku proces zapamiętania materiału i przyspiesza naukę czytania (np. obrazek dziewczynki machającej ręką i mówiącej „pa, pa”). Bardzo istotne znaczenie ma fakt, że praca tą metodą przybiera formę zabawy, w której maksymalnie wykorzystywana jest cała aktywność dziecka. Taka wszechstronna stymulacja sprzyja ogólnemu rozwojowi języka i pozwala na szybkie opanowanie czytania ze zrozumieniem.
W swojej metodzie prof. Cieszyńska wykorzystuje m.in. wiedzę o funkcjach obu półkul mózgowych (symultanicznych – prawej półkuli i sekwencyjnych – lewej półkuli). Wszystkie zadania opierające się na pracy półkuli prawej, czyli globalne rozpoznawanie samogłosek, wyrażeń dźwiękonaśladowczych, rzeczowników w mianowniku, mają na celu wzbudzanie motywacji dziecka do nauki czytania oraz przeprowadzane są w taki sposób, aby jak najszybciej przejść do czytania analityczno-sekwencyjnego, lewopółkulowego.
- Sound Foundation for Babies – program edukacyjny dla dzieci z wadą słuchu;
„Sound Foundation for Babies” jest propozycją spójnego, ramowego programu edukacyjnego realizowanego
przez 40 tygodni krok po kroku z dzieckiem niesłyszącym (zaaparatowanym lub zaimplantowanym). Dzieci z wadą
słuchu potrzebują starannie zaplanowanych działań wychowawczych i edukacyjnych, ale nie zapominajmy,
że w ich naturze leżą także spontaniczne aktywności. Propozycje zabaw oraz różnych aktywności
w kolejnych tygodniach „Sound Foundation for Babies” są przeznaczone dla małych dzieci, które dopiero muszą
nauczyć się odkrywać świat i ludzi za pomocą języka.
Ważnym elementem jest współpraca z rodzicami i rodziną dziecka. Pomoc w stosunku do rodziców może dotyczyć:
- wsparcia w procesie pełnej akceptacji niepełnosprawnego dziecka;
- rozpoznawania zachowań dziecka i ich odpowiedniej interpretacji oraz prawidłowej reakcji;
- instruktażu i poradnictwa w zakresie działań terapeutycznych;
- informowania o potrzebie wyposażenia dziecka w niezbędny sprzęt, pomoce i zabawki.
Dokumenty niezbędne do przyjęcia dziecka na zajęcia Zespołu Wczesnego Wspomagania:
- opinia o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka wydana przez poradnię psychologiczno – pedagogiczną;
- wniosek rodzica/prawnego opiekuna skierowany do dyrektora Publicznego Przedszkola w Kobiernicach o objęcie dziecka zajęciami z zakresu wczesnego wspomagania;
- oświadczenie rodziców/prawnych opiekunów o tym, że dziecko nie korzysta z zajęć organizowanych w ramach wczesnego wspomagania rozwoju w innej placówce oświatowej.
